Ай тұтылған түн

Дүние жым-жырт, алғандай нала жұтып,

Мүлгіп жатты ақ таңды дала күтіп.

Ақ жүзіне қорасан дақ түскендей

Жүре берді Ай беті қарауытып

 

Шаршатқанда тірліктің күйкілігі

Адам-пенде екен ғой ұйқы құлы

Ел ұйқыда, алтын Ай соған ғана

Керектей-ақ  зар илеп ит ұлыды

 

Мұңға орап сай-сайды, қыр-қыратты,

Жанды мүжіп, сүйекті сырқыратты

Ұлығанда үздігіп Айға қарап

Тұлабойы тоңазып дір-дір қақты

 

Шырылдаған әлгінде жырадағы

Шегіртке де тым-тырыс тына қалды.

Жан түршігіп селк еттім,

Шайқап еді

Сұп-суық бір жел соғып құба талды

 

...Мықты еді ғой, тағдырдың жүгі жеңді,

Ол қимайтын қалған жоқ түгі де енді

Жалғыз ұлы апаттан опат болған

Жарымжан шал сәкіде күңіренді

 

Сұрар жан жоқ көңіл мен өмір жайын,

(Өлгің келсе – әрине, өлім дайын)

Сен қайдасың, Батиха-ау,

Құлазыдым ғой

Тұтылды ма ол жақта сенің де Айың?

 

Мырзан КЕНЖЕБАЙ